Orada bir orman var uzakta. O orman benim ormanım. Yeşilime, ormanıma dokunma. Hafta sonu hayallerimi, kuş seslerimi, su havzalarımı,börtümü böceğimi, şehrimin ciğerini, boğaziçinin duvağı yeşilini rahat bırak. Çocuklarıma "Bak! Bu orman, benim şehrimin ormanı yeşili" diyebilme hakkımı elimden alma. Bu beton yığınının içinde gözümün ferini, gönlümün serinliğini yok etme.
Bırak trafikte 1 saat daha fazla kalayım, bırak evime biraz daha geç gideyim,yapma 3. köprüyü istemem. Yeter ki susuz , ormansız , yeşilsiz koyma beni.
Çimenlere basmak istiyorum, çocuklarıma salıncak kurmak istiyorum, bir pazar sabahı kuş sesleri ile piknik yapmak istiyorum, yağmur istiyorum, gözlerim yeşil istiyor, avuçlarım toprak, ayaklarım çimen, ciğerlerim temiz hava.
Beni demirparmaklıklı penceremin önündeki 3-5 fesleğene, tenekeye dikilip kapı önüne konulmuş bir süs ağacına mahkum etme. Çocuklarımın yeşilini, ciğerini elinden alma.
Ormanıma Dokunma!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder