BAŞIM GEÇTİ, BİRAZ DA RUHUMU OVALA

Sessizce uzanıyordum koltukta. Televizyon mu seyrediyorum yoksa seyrediyormuş gibi mi yapıyordum?

İçeriden cıvıl cıvıl sesleri geliyordu. Kalkamadım, katılamadım aralarına. Ne halim, ne mecalim, ne takatim, ne isteğim vardı. Sadece uzanıyordum, sessizce ama çığlık çığlığa.

Usulca geldi yanıma, "hadi gelsene, oyna bizimle, niye gülmüyorsun, " dercesine baktı. " Başım ağrıyor" dedim...
- " Ovalıyım mı?" dedi küçücük kiraz dudaklarını kocaman kocaman büzerek..
-" Hıhı " dedim. Sanki o anne ben çocuktum o an..

Küçücük parmaklarının değdi yerler ateş oldu yandı, avuçlarındaki sıcaklık yüreğime aktı. Çiçekler açtı dört bir yanımda. Onun çocuk masumiyeti, benim bütün yozlaşmışlıklarımı temizledi sanki. O yaptığı işin ciddiyetini takınarak bir doktor edası ile;

-" İyi geliyor mu?" Şimdi nasılsın? Geçti mi? diye sorup duruyor beni sağlığıma kavuşturmakla gurur duyuyordu.

-" Çok iyiyim " Çok iyi geldi" Harikasın" dedikçe kendiyle daha da gururlanıyordu..

Başım geçti, biraz da ruhumu ovalasan çocuk?