KENDİ KENDİME

Uzun zamandır, uzun yollardan dönüşlerim hep kendime. Uzun uzun yolculuklardan paket paket hediyeler getirişim, rüyalarımda gördüğüm hep benim. Aynadan yansıyan yüzüm yorgun, kırgın, umutlu bir o kadar  da kızgın ve sevecen. Dokunduğum, üzerlerinde parmaklarımı gezdirdiğim çizgilerimde yıllarım var. Saçımda ilk beyazımı görüşümü hatırlayışımda dudaklarımda beliren tebessüm bir kabullemişlik. Ojelerim daha bir kırmızı, çocuklar artık daha bir çocuk bana. Sabrım yüksek, öfkem daha tehlikeli.

Aklımdaki gitme düşüncesi, aklımdan uçtu gitti. Çünkü ben artık hep gidiyorum ve ben artık hep dönüyorum aynı yolardan.. Uzun zamandan beri dönüşlerim hep kendime.Çünkü gitmenin güzel tarafının kendine dönmek olduğunu anladı uçarı ruhum. Nereye gidersen git seni bekleyen yumuşacık bir battaniye olduğunu bilmek, döndüğünde fesleğenlerini camında bulmak, mahalledeki çocukların hala pencerenin önünü terketmediğini görmek, kapı önünde miyavlayan aynı kedinin sesi ve o seslerle geri dönüş uykusuna dalmak. Arındırmak bedeninin yolculuk yorgunluğundan ve yepyeni bir gelişin güneşli ve bilindik sabahına uyanmak.

Artık yolculuklarım hep kendime , ruhumun derinliklerine. Okurken bir kitabı altını çizdiğim cümle , izlerken bir filmi kıssadan çıkardığım hisse, fotoğraf çerçevesindeki renk, yemeğimin tuzu, masamın süsü, çarşaflarımın kokusu, duvarımdaki tablo, penceremin önünde yetiştirdiğim çiçekler, gittiğim yollar, kulaç attığım dalgalar, avuçlarımda biriktirdiğim kumlar, dönerken cebime doldurduğum deniz kabukları, tarlalarda gülümseyen yüzleriyle günebakanlar, yol kenarındaki köylü kadınlarının içtenliği, annemin şevkati herşey kendime - kendim için, ruhuma, taa en derinime...