Jaluzinin arasından kocaman kocaman binalar gözüküyor. Ve binaların arasına sıkışmış birkaç ağaç. Sıcağa ve kocaman binalara inat rüzgarla birlikte ahenkle sallıyorlar yapraklarını. Kökleri topraklarına sıkı sıkıya bağlı. Kim bilir kaç rüzgar, kimbilir ne kadar yağmur, kim bilir ne kadar kar fırtınası gördüler de vazgeçmediler topraklarından, gevşetmediler köklerini. Kaç kez yakıcı güneş kuruttu da yemyeşil yapraklarını onlar yeniden yeşillendiler.
Meyvelerini paylaştılar, dallarını çocukların salıncaklarına açtılar. Hiç vazgeçmediler yaşamaktan, hiç vazgeçmediler var ve yararlı olmaktan.
Su buldukları yerde filizlendiler, ulu ulu gövdelerini göğe yükselttiler ve hayata hiç küsmediler.
Neşelerine hiç değmedi şiddetli rüzgar, acaba bu ağaçların bize öğretmek istedikleri birşey mi var?
Verdiği öz fikirlerle birlikte çok manalar taşıyan güzel bir hikaye. Paylaşımınız için teşekkürler
YanıtlaSilhttp://ogunundunyasinda.blogspot.com/
Ogünün Dünyasında@ beğenmeniz beni çok mutlu etti. Teşekkür ederim, sevgiyle..
YanıtlaSil