HİÇ AKLIMIZDA YOKTUN!

Ey ölüm! Yine hatırlattın kendini bize!

Milyonlarca insanın içine ölüm korkusu düştü yine...

Oysa 3 saat önce aklımızda bile yokken, hiç ölmeyecekmiş gibi sanırken kendimizi, yine geldin çöreklendin yüreğimizin bir köşesine.

Biz ölümü kimseye yakıştıramayan ölümlüleriz. Biz öleceğinimizi bile bile ölmeyecek gibi yaşayabilme yeteneği ile donatılmış yaratılmışlarız. Biz ölümü unutanlarız.

Ama ölüm kendini unutturmayan. Ölüm hep bir kapı arkasından, bir pencere kenarından sessizce bizi gözetleyen. Ölüm ansızın olmadık bir olayla kendini hatırlatan. Ölüm hiç acımadan alıp götüren, hayattan kopartan. Ölüm hep arkasında keşkeler bırakan.

Kim olursak olalım, ne yaşarsak yaşayalım, iyi, kötü, yaşlı, çirkin, genç, anne, baba, kardeş, en iyi arkadaş, kariyerinin zirvesinde, eğitimili, donanımlı yada beterin en beteri. Hepimiz ölümlüyüz, hepimiz her aldığımız nefeste aslında tükenip ölüyoruz. Hangi nefesin son, hangi kalp atışının bitiş olduğunu bilmeden zamanımızı tüketiyoruz.

Şundan öldü, bundan öldü, yapmasaydı, ahh keşke gitmeseydi, yemeseydi.. Di di , dı dı.. Keşkeler keşkeler..

Oysa ölüm keşkeleri kaldırmaz, oysa ölümü keşkeler engellemez, öülmün önüne hiçbirşey geçemez.

Ölüme bahane lazım, ölüme arkasına saklanabileceği bir kılıf lazım. O bahaneyi de kılıfı da bulmanın ustasıdır ölüm. Bir ipte iki cambaz oynamaz, ölüm zamanı geldiğinde hiçbirimizin gözünün yaşına bakmaz....