GELEYAZDIM

Yorgunum bu aralar, biraz da kırgın. Yoğunum da üstelik. Tercih etmediğim boş bir yoğunluk. Daha da yorar ya insanı böylesi, işte öyle!

Anlamsız bir koşturmaca.. Benim hayatımı anlamsız kılan, başkalarını anlamlandıran. Mutlu olmalıyım aslında gülümseme verirken insanlara gülücüklerimden azaltıp. En nihayetinde paylaşıyoruz ya! Ama sen azalırken, çoğaltmak diğerlerini zor geliyor bir süre sonra. Önce can, sonra canan kıvamında olmasa da biraz da can demek dimi?

Ben ölürken nasıl hayat verebilirim ki!

Kısssadan hisse, vere vere ele-kalmadı bana.

Bir ödev için, kinetik enerjiyle çalışan fotoğraf makinası projesini yazarken bizim evdeki büyümüşde küçülmüşlerden biri " Bu aralar sen fotoğraf makinasını bile çalıştıramassın" demesin mi?

Kan beynime yavaştan hücum ederken, enerjimi geri kazanmaya ölüm yemini içtim ama inanmadı kendim..

Az kaldı. Ha geçti , ha geçecek.. Aslında yazıyorum ya şimdi bu iyiye delalet. Kafamda ki adamlar konuşmaya başladı mı susuyorum ben. Konuşuyorsa şimdi parmaklarım , demek ki susmaya başlamakta adamlarım.

Geleyazdım, az kaldı..

Ey bahar, böyle mi gelecektin?