Yaşıtım olanlar hatırlayacaktır mutlaka.
Bir zamanlar dergilerin içinde mektup arkadaşı arayanlar köşesi, bazı evlerde " brekk brekk arkadaş arıyorum" sesleri yankılanan telsizler vardı.
Sosyalleşmek, paylaşmak adına o günün imkanlarınca çabalardı herkes bir şekilde.
Telefonla birini aramak bile bir sabır işiydi. 7 tane rakam çevirmeli telefonlarla 5 dakikada anca çevrilirdi.
Şimdi herşey çok daha kolay..
Cep telefonları, internet, sosyal paylaşım siteleri, mesajlar, tweetler, bloglar. Tek tuşla istediğin kişiyi, mekanı, keyfinin kayhasını, ağzının tadını bulabilirsin.
Bunlardan birine yakalanmamak, bu hızlı devinimin bir parçası olmamak mümkün değil. Kapıdan kovsan, bacadan giriverir bir teknoloji içeri.
Paylaşım alası ve en hızlısı var artık. Depresyonda olduğunu dünyaya ilan etmek 5 saniye.
Herşeyimizi herkesle paylaşıyoruz, yüzünü bile görmediğimiz insanların dertlerini biliyoruz. Dün akşam kim ne yedi haberdarız, hangi caddeyi turluyor anında öğreniyoruz.
Öyle içiçeyiz ki özleyemiyoruz bile.
Peki tüm bunlara rağmen, neden bu büyük yalnızlık hissi?
AMA HERŞEYE RAĞMEN YALNIZ İNSAN!!!
YanıtlaSilGönülÜniversitesi @ sanki artık daha da bir yalnız?
YanıtlaSilçok daha yalnız çünkü...
YanıtlaSilçünküleri itiraf etmek bile zor!
nini@ itiraf edebilsek bir parça da olsa kurtulur muyuz bu yalnızlıktan acaba?
YanıtlaSilDört Duvar Tragedya...da cevap..:))
YanıtlaSiljetlagis@ okudumm. işte bu:) ruhumuz yetişemiyor artık bize..
YanıtlaSilinsan teknoloji ve parayı kullanmak yerine tapınmaya başladıkça yalnızlığı arttı...
YanıtlaSilDayatılanla Yaşamak@ yakında banknotlara sarılıp şevkat aramaya başlarız o halde :(
YanıtlaSilalla alla bende hiç yok yalnızlık hissi ama.
YanıtlaSilüstelik tek başıma yaşıyorum ve tam yalnız.
:)
deeptone@ aman dilini ısır, tahtaya vur.. olmasın sakın :)
YanıtlaSil