Hürriyet

19 Şubat 2010 Cuma

SAVAŞ

İnce ince içime işlerken öfkenin sinsi karalığı, o karanlıkta kaybolup gitmek korkusu sardı ortalığı.



Bir adım geri atsam deniz, bir adım ileri atsam ateşten toplar.



Adaletin terazisi gibi dengeli dingin sessiz olmalı, fakat ne mümkün içimde varken akbaba çığlıklar...



Yüzümde savaş boyaları, elimde pamuktan asa



Yüzüme bakan korkar, elime bakan acır bana...

2 yorum:

  1. BeD@rdeM: İnsan her zaman sevgi pıtırcığı kıvamında olamıyor malesef. Öfke ve kızgınlıkta içimizde yaşattığımız yüzlerce duygudan sadece ikisi. Öyle bir andı, içimden aktı ...

    YanıtlaSil