İÇİMDEKİ ŞEYTAN

Havadan mı mütevellit bilmiyorum ama içimde bir şeytan, beynimde minik minik adamcıklar. Münazara halindeler sabahtan beri. Hava isli, gün puslu ve nemli.
İçim de aynen öyle. Karanlık, kapkaranlık. Gökkuşağımın renkleri griye çalar olmuş da ben yeni mi farkına varmışım acaba?

Yerim dar, yenim dar, avucum bir yumruk tak tak tak masaya vurmakta sıkıntıdan. Sol ayağım da ona uymuş tempo tutar sıkıntımın senfonisine.

Bugünkü orkestra şefimiz içimdeki kış şeytanı. İsli , puslu havaları pek seviyor bu şeytan. Binbir yaramazlık peşinde, sevinçlere çomak sokmakta, umudumun tekerini patlatmakta ve beni bir obur haline getirip gittikçe şişmanlatmakta, uykudan gözkapaklarımı kat kat yapmakta.

Lahana bebek gibi giyindikçe soğuktan, şeytan daha da azıyor , bana daha da afakanlar basıyor ve paltolar ile zor sığdığımız o metrobüste, içimden imdattt diye bağırmak geliyor avazım çıktığı kadar .

Şemsiyem ters döndükçe kahkahalar atıyor kış şeytanı, ana avrat küfür edip bir taraftan da eteğimi tutarak rüzgara karşı yürürken iyi şeyler düşünmeliyim diye teskin etmeye çalışıyorum kendimi ama nafile. Küfürlerim gittikçe edepsizleşiyor.

Kafamda balkabağı gibi bir şapka mecburiyetten, şapka çıktı kel göründü misali şapkayı çıkartınca inek yalamış saçlar karşınızda.

Karizma da seksepalite de kış şeytanına yenik. Bizi kandırıyorlar filmlerde. Halbuse filmlerdeki kış sahneleri ne romantik. Karda buzda bile sevgililer el ele kolkola yürüyebiliyor. Biz popo üstü düşmeden iki adım atabilirsek ne ala. Ya da yağmurda kadınlar bir ıslanıyor ki sanırsın yağan yağmur değil loreal paris makyaj malzemeleri. Biz ıslanınça sudan çıkmış sıçan.

Vodoo büyüsü, kum büyüsü ne büyüsü bulursam yapıcam. Kış çabuk bitsin...