İLERLEYELİM BEYLER!

Lise yıllarımdı. Kulağımın aşina olduğu bir cümle idi " İlerleyelim Beyler". Yıllar geldi geçti, üniversite bitti, ben girdiğim işlere servile gittim, hafta sonları araba vs derken toplu taşıma ile pek bir teşvik-i mesaim olmadı. Son 5 senedir ev-iş arası 1 sokak mesafesi çalışmamdan ve İstanbul'un en merkezi yerinde olmam dolayısı ile otopark parasını taksiye verip ulaşımımı taksi ile sağlamamdan mütevellit toplu taşıma hadisesinden iyice uzaklaşmıştım. Malum işyerim taşındı, ben metrobüsün faydalarından yararlanmak isteyen bir vatandaş olarak başladım metrobüs güzergahını kullanmaya. Ama farkettim ki geçen yaklaşık 10 küsür senede toplu taşıma mevzusundaki vatandaş portresi hiç değişmemiş.

Anam ne tuhaf milletiz ki karımızı , kocamızı sahiplenmiyoruzdur o otobüs direklerini sahiplendiğimiz kadar. Otobüse biniliyor, bir direk göze kestiriliyor ve o direk ile yakın duygusal bir bağ geliştirilerek yolculuk sonuna kadar o direk bırakılmıyor. Bırak kardeşim! Bırak! İlerde daha iyileri seni bekliyor. İlerle , yeni direklere yelken aç! Ufkun genişlesin. Otobüsün arka taraflarını da ziyaret et. Gezmediğin , görmediğin yer kalmasın otobüste. İlerle ki diğer insanlar da binsin, yeni binenler tuzluk gibi ortada kalmasın, onların da tutunacak bir dalı , bir direği olsun.

Kesinlikle okullarda okultulması gereken bir ders olmalı bu toplu taşıma kuralları.
Hiç değilse hayat bilgisi dersinde bir ünite olarak işlenmeli.

Son sözüm altın günlerinden dönen teyzelere. Be teyzecim! Devlet bile memurlarını özel sektörden erken çıkarıyor ki trafik dağılsın yığılma olmasın. E siz durup durup milletin iş çıkış saatini mi bekliyorsunuz evlerinize gitmek için?