Hayata verdiğim bu kısa molaya bir nokta koyuyorum ve yavaş yavaş geri dönmeye başlıyorum. İnsanoğlu herşeye alışır derler ya hakikaten doğruymuş. O kadar zor ve bir o kadar da acılı günler yaşadıktan sonra sağlığıma yavaş yavaş kavuşuyorum. Bu dönem içerisinde sürekli yatmak zorunda idim. Ne zormuş meğerse sürekli yatmak. Yatağımda yatar iken bir ömür yatmak zorunda olanları düşündüm. Hapşırdığımda acıyan dikişlerim açık kalp ameliyatı olan insanları getirdi hep aklıma. Yemek yiyemez, su içemez durumda iken bir lokmacık ekmek yiyebilmenin , onu hazmedebilmenin değerinin hiç birşeye değişilmeyecegini anladım bir kez daha. Tuvalete gidebilmenin, ayağa kalkıp bir adım atabilmenin, hatta yatakta yüzükoyun yatabilmenin çok derin anlamları var artık benim için. Koltukta ağrısız sızısız oturup bir fincan kahve
içebiliyorsanız gerisi boşmuş anladım ki. Meğer gün içinde yaptığımız ve önemini farketmedğimiz ne kadar çok şey varmış.
Artık döndüm. Umarım herkes bıraktığım yerdedir.Umarım herkes mutlu, huzurlu ve sağlıklıdır..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder