Çok şey bilmemek, sindirebileceğinden fazlasını öğrenmemek huzurdur.
Basit yaşamak özgürlüktür. Ne kadar basitleşirse yaşam, ruhunun ağırlığından o denli kurtulur insan.
Azaltabilirse ademoğlu hayattan beklentilerini, o denli mutlu hisseder kendini.
Yaşamı olduğu gibi kabullenmek, acılara dayanma gücü verir acıdan ezilen yüreklere.
Geç de olsa anladım ki, yaşamı sevmenin yolu, ölümü kabullenmekten geçiyor.
Herkesi sevmek değilmiş doğru ve erdemli olan, herkese adil davranabilmekmiş meğer.
Öfkeni saklamak yerine , doğru kişiye yöneltmekmiş dürüstlük.
Bir insanı önemsemek her istediğini yapmak değil, istemediğine hayır diyebilmekmiş.
Aslında her insan en çok kendini seviyor.
Ve herkes kendine yazılan rolü oynuyor...
bozbek merhabalar..
YanıtlaSilİnsan kendini mutlu etme(me)k için ne kadar çabalıyorsa, kendini hüzünlendirmek, üzmek içinde bir o kadar çabalıyor. İfadendeki gibi beklentilerimizi küçültsek, kendimizi kötüye alıştırsak, sonuç güzel olduğunda daha çok sevinebilsek... Hayat daha yaşanılası olur belkide..
Baki sevgi ve saygılarımla..
derkenar@ her nekadar yapmak zor olsada mutluluğa giden yol burdan geçiyor.
YanıtlaSilSevgiler..
sen şimdi hayatın sırrını vermiş oldun sanırım bununla? ahh şu farkındalıklar ne kadar da yük oluyor insana bir zaman sonra değil mi? halbuki bir de şu farkındalığı kullanma gücüne sahip olsak hepimiz... nasıl güzel olacak (kendi adıma) :) ellerine sağlık, sevgimle canım
YanıtlaSilBedardem@ farkettim ama uygulayabilmek dileği ile demeliyim sanırım. Dediğin gibi farkındalığı kullanma gücü önemli olan.
YanıtlaSilSevgilerimle tatlım :)